2. Roquentin mütəmadi olaraq gündəliyinə bir şeylər yazır. Yazmağa həvəsli olduğundan yox, amma özü də bilmir niyə yazır və ya yazmalıdır. Bu sualla heç maraqlanmır, bəlkə də. Yazmaqda olduğu üçün yazır. Həyatda etməli olduğuna inandığı heç nə olmadığı üçün yazmağını mənalandırmaq üçün də düşünməyə ehtiyac duymur. "Olmalı" deyə bir anlayış qalmamışdır həyatında. Heç nəyin "olmalı" olmaq üçün bir zərurətinin qalmadığını... qalmadığını yox, bu zərurətin əslində heç vaxt olmadığını və heç zaman da olmayacağını dərk etmişdir. Bunu bir ağacın köklərinə baxaraq yaşadığı epifaniyada qavramışdır.

Roquentin yerdən əlinə bir daş götürər və ona baxar, amma o daşın varlığı Roquentinə qəribə, anlaşılmayacaq bir diksinti hissi verər, daş əlindən qeyri-ixtiyari düşər, Roquentin oradaca qalar. Tərpənməz, tərpənmək üçün də bir səbəbi yoxdur. Ayaq üstə, gölün yanında, içindəki azca şirin, lakin melanxolik bir boşluq hissi, bir iç sıxıntısı ilə birlikdə. Roquentin reallıqdan, dünyadan qopmuşdur, fəqət, hələ də, oradadır. Hələ də, düşünür, danışır, insanlarla əlaqədədir və bunların hamısının da fərqindədir. Hərçənd reallıqdan qopuq, ətrafa yad əhval-ruhiyyə içərisindədir, ya da Roquentin olmaq zatən bu deməkdir. Roquentin disossiasiya və derealizasiya təcrübələrini əks etdirən möhtəşəm bir nümunə olardı.